Glavni meni (molimo odaberite):
O gradu
Prema ostacima materijalne kulture, užički kraj bio je naseljen u praistorijsko doba. Nalazišta neolitskog perioda otkrivena su na velikom broju lokaliteta (pećina Megara, u južnom delu sela Stapari, Potpećka pećina u selu Potpeć). Krajem XII veka Užice sa okolinom ulazi u sastav Nemanjine srednjovekovne feudalne države, što potvrđuje i povelja manastira Studenice iz 1196. godine.
Stari Grad
Ostaci Užičkog grada leže na stenovitom grebenu, koji gotovo pregrađuje korito Đetinje na mestu gde ona ističe iz klisure i utiče u pitomu kotlinu. Utvrđenje je podignuto na visokom, relativno nepristupačnom, grebenu koje sa tri strane okružuje reka Đetinja. Prema zapadu, jugu i istoku okomite litice, visoke i do 50 m, kao jaki prirodni bedemi spuštaju se do reke.
Prvi pouzdani istorijski izvori o užičkoj tvrđavi potiču iz sredine 14. veka. Tada je bila u posedu vlastelinske porodice Vojinović, a od 1366-1373. godine pripadala je Nikoli Altomanoviću. Dubrovački istoričar Mavro Orbini pominje Užice opisujući događaje koji se tiču sukoba kneza Lazara i kralja Tvrtka sa Nikolom Altomanovićem, koji je tada uhvaćen, zarobljen i oslepljen u tvrđavi, leta 1373.
Zahvaljujući arheološkim istraživanja, delimičnom rekonstrukcijom i konzervacijom Zavoda za zaštitu spomenika kulture iz Kraljeva i Narodnog muzeja iz Užica od 1973-1984. godine zaustavljeno je obrušavanje i nestajanje grada koje je trajalo više od jednog veka.
Tara
Dobri bog Tar izabra ovu lepoticu među planinama da na njoj proživi svoj božanski život. Ona ga nesebično prihvati i darova mu svu svoju neprocenjivu lepotu. U znak zahvalnosti Tar joj ostavi svoje božansko ime i učini je posebnom, boginjom među planinama.
Iako je na Tari čovek prisutan vekovima, priroda je ovde očuvana u celosti. Sklad ekonomije i ekologije najvažniji je preduslov razvoja, kako prirode i kulturno-istorijskih vrednosti tako i sela u okviru Nacionalnog parka Tara.
Mokra gora
Mokra Gora se prostire u najzapadnijem delu opštine Užice, između jugoistočnih padina Tare i severozapadnih padina Zlatibora, u mokrogorsko-rzavskoj udolini. Pripada grupi planinskih zlatiborskih sela razbijenog tipa starovlaške vrste, gde su kuće raštrkane po brdima i planinskim kosama. Zahvata prostor od 10.713 hektara, a srednja nadmorska visina ovog područja je 1000 metara. U selu živi oko 1000 stanovnika u 500 domaćinstava, koji se pretežno bave poljoprivredom.
Povoljan geografski položaj došao je najviše do izražaja otvaranjem pruge uskog koloseka koja je povezivala Beograd-Čačak-Užice-Višegrad-Sarajevo, čiji je deo prolazio kroz Mokru Goru. Nakon ukidanja pruge put je asfaltiran i drumski saobraćaj preuzima prevoz robe i putnika u oba pravca, odnosno prema Užicu koje je udaljeno 45 km i Višegradu koji je udaljen 15 km.
Magistralni put Beograd-Sarajevo prolazi kroz selo, što omogućava laku pristupačnost i dobru saobraćajnu povezanost Mokre Gore kao turističke destinacije.
Turističko geografski položaj Mokre Gore najpovoljniji je u odnosu na afirmisane turističke centre, koji se nalaze u njenoj neposrednoj blizini: Zlatibor, Tara, Perućac.
Aktivni odmor
MOGUĆNOSTI: Pešačenje i planinarenje, Biciklizam, Lov, Ribolov, Skijanje i sankanje, Nacionalni park Tara, Park prirode Šargan – Mokra Gora,Kanjon reke Đetinje.
Već na trećem kilometru od centra grada Užica počinje živopisna klisura reke Đetinje koja u svom centralnom delu gradi atraktivan kanjon, proglašen Predelom izuzetnih odlika i označen kao prirodno dobro od velikog značaja. U biološkom i biogeografskom smislu, reč je o prostoru sa nizom ekoloških specifičnosti.Na širem području Kanjona reke Đetinje nalazi se i bogato spomeničko nasleđe, kao i prostor jedinstvene lepote: Plaža ispod Starog grada i Rajski otoci.
Selo uske pruge
Selo grnčarije
Ni manjeg prostora, ni više zanimljivosti i lepote. Na sredokraći puta između Užica i Požege nekoliko pitomih sela u ravnici i pobrđu oko Đetinje, naslonjenih jedno na drugo, a u njima jedinstvena grnčarija, najlepša srpska avlija, pećina sa najvećim ulazom na Balkanu, najviše ribnjaka na jednoj rečici, najbolji trubači celog kraja… I svuda lepe kuće i dobri domaćini, već navikli da domaćinski ugoste i našeg i stranog turistu.
A ko ovde dođe na odmor ima priliku da svrati do kakve radionice i pogleda kako se prave posude od zemlje, koje uvek imaju prođu na tržištu, jer sladokusci znaju da jelo pripremljeno u zlakuskoj grnčariji ima poseban ukus.
